Paripés

| Barbanza

Supoño que os meus máis fanáticos lectores desta columna pensarán que xa rematarán as miñas inmisericordes críticas sobre o funcionamento das administracións públicas unha vez modificado o artigo 135 da Constitución, xa que isto actuará como o coñecido xarope de Fierabrás que cura todas as enfermidades e que Don Quixote preparaba con aceite, viño, sal e romero. Pois, a dicir verdade, por moitas voltas que lle estou dando aos seis apartados dos que consta (antes tiña dous), máis que durmir sosegadamente como Sancho Panza, prodúceme os vómitos e suores do fidalgo cabaleiro. Vexamos.

Collendo media ducia de papeis e garabateando neles algúns números, calquera pode preparar os presupostos máis inmaculados e concordantes coa nova ou coa vella redacción do devandito artigo. Tanto é así que, por exemplo, dende sempre os concellos non podían aprobar os orzamentos desnivelados de gastos e ingresos. ¿Como se pode entender, entón, que teñan máis furados que un cesto de vimbio?.

Chegados aquí vou traer a colación o verso de Jorge Manrique «cómo, a nuestro parecer, cualquiera tiempo pasado fue mejor» para reivindicar a dous próvidos funcionarios, José Rodríguez Carballo e Manuel Muñiz Noal, que, ex cathedra, me ensinaron todo o que podo escribir destes temas con fundamento. Exerceron en Lousame, Boiro, A Pobra e Ribeira e pertencían ao chamado Cuerpo Nacional de Secretarios, Interventores y Depositarios, creado no 1924, asumido na República en 1935 e estruturado no franquismo en 1950, que tiñan a potestade de frear -e freaban- os excesos e tentacións consubstanciais dos alcaldes en calquera época, ata que en 1985, cando un sincero Alfonso Guerra que tamén dixera que en España Montesquieu morrera, foron exterminados para que os mandatarios puidesen facer o que agora vemos a destro e sinistro.

Mentres non se volva á normalización destas estruturas de control, tamén no ámbito estatal e autonómico, co espírito do insigne José Echegaray, este paripé non serve para nada.