:lvg: | 25/06/2010
Despois das primeiras eleccións do ano 1979, a UCD obtivo 6 edís, o BNG acadou 3, o PSOE só conseguiu 2 e a AMDG quedou con 6. Con estes resultados de clara tendencia progresista, nomeouse como primeiro rexedor da democracia a Antonio González Groveiro, líder da AMDG.
O máis salientable deste mandato foron os cambios que sufriu a corporación. Os partidos renovaron algúns concelleiros e o BNG mesmo expulsou a dous edís. Pero o cambio máis transcendente operouse nas filas do equipo de goberno. O 16 de maio de 1981 La Voz de Galicia publicaba: «El alcalde deja el PCG porque no está de acuerdo con las arbitrariedades de CC.?OO., que defiende la organización». Dez meses despois, solicitaba o seu ingreso no PSOE.
Cando no 1983 se celebraron as segundas eleccións, González Groveiro renovou o seu mandato ao obter na votación plenaria 13 votos, mentres que o seu opoñente, Carlos Vinagre Díaz, da Coalición Progresista, só obtivera 5.
Resultados parecidos tería en 1987, cando con 10 concelleiros se impuxo ao CDS, o BNG e AP. Esta terceira maioría absoluta levou o rexedor a adoptar comportamentos autoritarios. Así, o 27 de agosto deste ano, publicou un bando onde, ademais de acusar o xornal La Voz de Galicia como «Diario-Juez que se proclama el único poseedor de la verdad», ameazaba a súa correspondente coa publicación doutro bando «en el que se informará claramente de las propuestas íntimas que le hizo a la persona del alcalde». Unha insólita actitude que a Audiencia condenaría coa pena dun mes e un día de arresto maior e multa de 50.000 pesetas por un delito de inxurias graves.
Novos erros
Malia esta sentenza, González Groveiro continuou cometendo máis erros. Liderou unha campaña contra o patrón maior da confraría, acusándoo dun presunto desfalco, e permitiu a destrución do castro Da Enxa para construír o Servizo de Vixilancia Marítima.
Aínda que cada ano amosaba unha faciana máis polémica e mesmo ameazara con abandonar o PSOE, «se non lle paraban os pés ao avogado e militante socialista Quintáns Queiruga», nas eleccións de 1991 obtivo a cuarta maioría absoluta, fronte aos seus rivais: o Partido Popular liderado por Lavid Fontecilla, e Nieto Abeixón, do BNG.
Durante este mandato, o rexedor dará outro paso máis na súa metamorfose política. O 2 de outubro de 1991, El Correo Gallego anunciaba que «González Groveiro y nueve ediles socialistas abandonarán el PSOE». Uns meses máis tarde, a concelleira Concepción Lavid solicitaba o apoio de Quintáns Vila para derrocar o alcalde de Porto de Son. Malia que o primeiro tenente de alcalde manifestaba no mes de xaneiro de 1992 que o grupo de goberno estaba «cohesionado», no mes de maio era cesado. Unha decisión que provocaría no futuro as sospeitas de que Antonio González Groveiro, logo de que os populares facilitasen a baixa de Concepción Lavid na súa formación, axiña entraría na organización conservadora.
Mentres Quintáns Vila anunciaba que dimitira antes de ser cesado, e afirmaba que detrás dunha urbanización de 27 chalés «hay gato encerrado», a crise municipal agudizouse de tal xeito que un edil denunciou ante os medios de comunicación que Groveiro lle ofrecera «un coche por dejar el PSOE».
O 21 de agosto de 1992, despois de manter unha dura disputa con Ventoso Mariño, que o acusaba de pactar co PP por supostas axudas recibidas da Xunta, La Voz de Galicia anunciaba que «El gobierno local de Porto do Son y 38 militantes abandonan el PSOE».
Tres anos despois, La Voz de Galicia (9 de febreiro de 1995) confirmaba a súa candidatura como alcaldable independente polo PP. A vitoria da esquerda nas eleccións de 1995 que obtivo 9 concelleiros, 5 do PSOE e 4 do BNG, motivou a súa caída da cadeira presidencial. A derrota nos sucesivos comicios, provocarían o seu afastamento da política.
Despois de analizar a súa faciana camaleónica, sempre nos queda unha dúbida: ¿Miraría o carné rubricado por Fraga co mesmo orgullo que exhibira polos cafés o asinado por Carrillo?
O máis salientable deste mandato foron os cambios que sufriu a corporación. Os partidos renovaron algúns concelleiros e o BNG mesmo expulsou a dous edís. Pero o cambio máis transcendente operouse nas filas do equipo de goberno. O 16 de maio de 1981 La Voz de Galicia publicaba: «El alcalde deja el PCG porque no está de acuerdo con las arbitrariedades de CC.?OO., que defiende la organización». Dez meses despois, solicitaba o seu ingreso no PSOE.
Cando no 1983 se celebraron as segundas eleccións, González Groveiro renovou o seu mandato ao obter na votación plenaria 13 votos, mentres que o seu opoñente, Carlos Vinagre Díaz, da Coalición Progresista, só obtivera 5.
Resultados parecidos tería en 1987, cando con 10 concelleiros se impuxo ao CDS, o BNG e AP. Esta terceira maioría absoluta levou o rexedor a adoptar comportamentos autoritarios. Así, o 27 de agosto deste ano, publicou un bando onde, ademais de acusar o xornal La Voz de Galicia como «Diario-Juez que se proclama el único poseedor de la verdad», ameazaba a súa correspondente coa publicación doutro bando «en el que se informará claramente de las propuestas íntimas que le hizo a la persona del alcalde». Unha insólita actitude que a Audiencia condenaría coa pena dun mes e un día de arresto maior e multa de 50.000 pesetas por un delito de inxurias graves.
Novos erros
Malia esta sentenza, González Groveiro continuou cometendo máis erros. Liderou unha campaña contra o patrón maior da confraría, acusándoo dun presunto desfalco, e permitiu a destrución do castro Da Enxa para construír o Servizo de Vixilancia Marítima.
Aínda que cada ano amosaba unha faciana máis polémica e mesmo ameazara con abandonar o PSOE, «se non lle paraban os pés ao avogado e militante socialista Quintáns Queiruga», nas eleccións de 1991 obtivo a cuarta maioría absoluta, fronte aos seus rivais: o Partido Popular liderado por Lavid Fontecilla, e Nieto Abeixón, do BNG.
Durante este mandato, o rexedor dará outro paso máis na súa metamorfose política. O 2 de outubro de 1991, El Correo Gallego anunciaba que «González Groveiro y nueve ediles socialistas abandonarán el PSOE». Uns meses máis tarde, a concelleira Concepción Lavid solicitaba o apoio de Quintáns Vila para derrocar o alcalde de Porto de Son. Malia que o primeiro tenente de alcalde manifestaba no mes de xaneiro de 1992 que o grupo de goberno estaba «cohesionado», no mes de maio era cesado. Unha decisión que provocaría no futuro as sospeitas de que Antonio González Groveiro, logo de que os populares facilitasen a baixa de Concepción Lavid na súa formación, axiña entraría na organización conservadora.
Mentres Quintáns Vila anunciaba que dimitira antes de ser cesado, e afirmaba que detrás dunha urbanización de 27 chalés «hay gato encerrado», a crise municipal agudizouse de tal xeito que un edil denunciou ante os medios de comunicación que Groveiro lle ofrecera «un coche por dejar el PSOE».
O 21 de agosto de 1992, despois de manter unha dura disputa con Ventoso Mariño, que o acusaba de pactar co PP por supostas axudas recibidas da Xunta, La Voz de Galicia anunciaba que «El gobierno local de Porto do Son y 38 militantes abandonan el PSOE».
Tres anos despois, La Voz de Galicia (9 de febreiro de 1995) confirmaba a súa candidatura como alcaldable independente polo PP. A vitoria da esquerda nas eleccións de 1995 que obtivo 9 concelleiros, 5 do PSOE e 4 do BNG, motivou a súa caída da cadeira presidencial. A derrota nos sucesivos comicios, provocarían o seu afastamento da política.
Despois de analizar a súa faciana camaleónica, sempre nos queda unha dúbida: ¿Miraría o carné rubricado por Fraga co mesmo orgullo que exhibira polos cafés o asinado por Carrillo?
0 comentarios:
Publicar un comentario