| BarbanzaO galego, como dicía Castelao, non protesta, emigra, pero temos esa hospitalidade coñecida e recoñecida por propios e foráneos que nos visitan. Somos xente de agarimo que non queremos que se fale mal de nós alén dos nosos arrós e facémolo aínda sabendo que son doutras raras crenzas que non entendemos, que nos din que os homes e mulleres do mesmo sexo que se casan son un matrimonio ou que a muller é o único suxeito co dereito de abortar, enténdase asasinar. Nós acendémosmelle o lume no inverno e convidámolos a uns chourizos da matanza que temos colgados na lareira e asentimos aínda que non compartamos, pero non somos tontos, emporiso os que nos proclamamos católicos non entendemos nin asumimos a aldraxe que se lle fixo á Bieito XVI co gallo da Xornada Mundial da Xuventude, xa que logo foi un grave insulto para os crentes.
Ao marxe do gran servizo social que a Igrexa leva adiante, non podemos simplificar esta tropelía nos autores da mesma, senón que isto supón unha ignominia dos poderes públicos que non se ocupan de garantir os nosos dereitos constitucionais a manifestar, libremente, a nosa crenza e, cando iso acontece, estamos diante da arbitrariedade que está prohibida na administración e que o gran xurista, Rudolf von Ihering, expresou: «O súbdito que contravén a lei obra ilegalmente, non arbitrariamente. A arbitrariedade é a inxustiza do superior».
Poño un caso. Fai uns días fomos a Rianxo coa idea de tomar unhas cervexas nalgún dos bares que miran cara o peirao, cando me entrou a necesidade de ir a mexar, non topando aseo para cadeira de rodas máis que nunha docería que xa estaba pechando e, con voz valle-inclanesca naquelas famosas tertulias na farmacia Tato, dixen que o alcalde debería pechar todos aqueles establecementos. Alguén díxome que o mandatario rianxeiro soamente levaba uns meses no poder. Certo é, emporiso fágolle, agarimosamente, un emprazamento para que desfaga a arbitraria inxustiza dos seus predecesores e que se estenda o exemplo.
Ao marxe do gran servizo social que a Igrexa leva adiante, non podemos simplificar esta tropelía nos autores da mesma, senón que isto supón unha ignominia dos poderes públicos que non se ocupan de garantir os nosos dereitos constitucionais a manifestar, libremente, a nosa crenza e, cando iso acontece, estamos diante da arbitrariedade que está prohibida na administración e que o gran xurista, Rudolf von Ihering, expresou: «O súbdito que contravén a lei obra ilegalmente, non arbitrariamente. A arbitrariedade é a inxustiza do superior».
Poño un caso. Fai uns días fomos a Rianxo coa idea de tomar unhas cervexas nalgún dos bares que miran cara o peirao, cando me entrou a necesidade de ir a mexar, non topando aseo para cadeira de rodas máis que nunha docería que xa estaba pechando e, con voz valle-inclanesca naquelas famosas tertulias na farmacia Tato, dixen que o alcalde debería pechar todos aqueles establecementos. Alguén díxome que o mandatario rianxeiro soamente levaba uns meses no poder. Certo é, emporiso fágolle, agarimosamente, un emprazamento para que desfaga a arbitraria inxustiza dos seus predecesores e que se estenda o exemplo.
Lamentablemente esta situación tercermundista no se da solo en Rianxo.
0 comentarios:
Publicar un comentario