:logo-lvg: | Barbanza
O neno luso tomou xeado en Baiona e comeu na Guarda
Olá Diogo!, ¡Ola Diogo! Tampouco soa igual, pero se oe indistintamente nas dúas ribeiras do Miño. O pequeno gran neno luso de Caminha, que cameló a todos con ese innato don de convencemento dos infantes e a súa particular risa de «malandro» pisou onte por primeira vez na súa vida Galicia.
E fíxoo pola porta grande. A súa nai pretendía unha cariñosa e informal escapada. Ata que chegou a Baiona, o neno baixou do coche e, case ao unísono, soaba a chamada dun viandante sorprendido: ¿Ola, Diogo? Ata aí durou o de particular, pero se multiplicou o de cariñoso. Sorrindo, coa mesma forza e ilusión coa que tres meses atrás invitou a galegos e a portugueses a que unisen as súas mans para coleccionar as 19 toneladas de tapas de plástico coas que podería gañar a que a el lle faltaba.
Así se presentou o mismísimo Diogo en persoa, pouco logo das dez e media da mañá e sen anunciarse na delegación de La Voz en Baiona. Non conseguiu chegar a tempo de axudar aos guardeses que, co camión deste Concello, recolleron o material acumulado na xeadería Gamela. El quería agradecer o apoio e a canalización da súa campaña ao longo e ancho de Galicia ata Portugal, pero tivo que empezar pola sobremesa.
Ás once gozaba xa no Gamela do iogur e o xeado prometido co que lle obsequiou a súa propietaria e, minutos despois, continuou viaxe ata A Guarda. «Imposible non vir, era unha débeda», afirmaba a nai, a pesar de que para poder saír de Portugal tivo que asumir o seu traballo a avoa do pequeno.
A Guarda era o seu principal punto de destino. «Non puidemos axudar aos que recolleron en Baiona, pero sabemos do apoio incondicional dos guardeses e o seu Concello é o que permitiu estender ademais a parte loxística da campaña a Galicia», explicou a súa nai pouco antes do mediodía.
Trinta quilómetros despois, conseguía un encontro co rexedor guardés no ferri da vila. Alí trasladoulle o agradecemento para o pobo e Diogo compartiu mesa e mantel co alcalde Domínguez Freitas. Pero se Diogo sorprendeu ao seu paso, non menos alterada está Gondar, a pequena parroquia lusa na que residen e que, desde o luns, recibiu a máis dunha decena de medios de comunicación dos dous países.
Malgaste de ilusión
Nai e fillo malgastan felicidade e ilusión. Saben que aínda hai por diante outras 36 toneladas que recoller en dous anos e confían en que os seus amigos galegos e portugueses «sigan soñando connosco». Pero xa hai outro avance importante. «Antes da campaña, cando a xente vía a Diogo na praia ou na tenda dicían ou pensaban, pobrecito; e aínda me doía máis». Agora, «todos dinlle ola Diogo con normalidade e ese é outro gran paso para nós», engade. O seguinte, nunha semana, porque a súa man estética xa está lista.
Álbum: Diogo visita Galicia
Olá Diogo!, ¡Ola Diogo! Tampouco soa igual, pero se oe indistintamente nas dúas ribeiras do Miño. O pequeno gran neno luso de Caminha, que cameló a todos con ese innato don de convencemento dos infantes e a súa particular risa de «malandro» pisou onte por primeira vez na súa vida Galicia.
E fíxoo pola porta grande. A súa nai pretendía unha cariñosa e informal escapada. Ata que chegou a Baiona, o neno baixou do coche e, case ao unísono, soaba a chamada dun viandante sorprendido: ¿Ola, Diogo? Ata aí durou o de particular, pero se multiplicou o de cariñoso. Sorrindo, coa mesma forza e ilusión coa que tres meses atrás invitou a galegos e a portugueses a que unisen as súas mans para coleccionar as 19 toneladas de tapas de plástico coas que podería gañar a que a el lle faltaba.
Así se presentou o mismísimo Diogo en persoa, pouco logo das dez e media da mañá e sen anunciarse na delegación de La Voz en Baiona. Non conseguiu chegar a tempo de axudar aos guardeses que, co camión deste Concello, recolleron o material acumulado na xeadería Gamela. El quería agradecer o apoio e a canalización da súa campaña ao longo e ancho de Galicia ata Portugal, pero tivo que empezar pola sobremesa.
Ás once gozaba xa no Gamela do iogur e o xeado prometido co que lle obsequiou a súa propietaria e, minutos despois, continuou viaxe ata A Guarda. «Imposible non vir, era unha débeda», afirmaba a nai, a pesar de que para poder saír de Portugal tivo que asumir o seu traballo a avoa do pequeno.
A Guarda era o seu principal punto de destino. «Non puidemos axudar aos que recolleron en Baiona, pero sabemos do apoio incondicional dos guardeses e o seu Concello é o que permitiu estender ademais a parte loxística da campaña a Galicia», explicou a súa nai pouco antes do mediodía.
Trinta quilómetros despois, conseguía un encontro co rexedor guardés no ferri da vila. Alí trasladoulle o agradecemento para o pobo e Diogo compartiu mesa e mantel co alcalde Domínguez Freitas. Pero se Diogo sorprendeu ao seu paso, non menos alterada está Gondar, a pequena parroquia lusa na que residen e que, desde o luns, recibiu a máis dunha decena de medios de comunicación dos dous países.
Malgaste de ilusión
Nai e fillo malgastan felicidade e ilusión. Saben que aínda hai por diante outras 36 toneladas que recoller en dous anos e confían en que os seus amigos galegos e portugueses «sigan soñando connosco». Pero xa hai outro avance importante. «Antes da campaña, cando a xente vía a Diogo na praia ou na tenda dicían ou pensaban, pobrecito; e aínda me doía máis». Agora, «todos dinlle ola Diogo con normalidade e ese é outro gran paso para nós», engade. O seguinte, nunha semana, porque a súa man estética xa está lista.
Álbum: Diogo visita Galicia
0 comentarios:
Publicar un comentario