:logo-lvg: | Barbanza
Elizabete Farinhoto, a nai do neno portugués que loita por conseguir unha prótese, asegura estar sorprendida pola gran resposta cidadá
«El non fala ben aínda, pero se lle nota unha alegría especial, como a nós». A nai de Diogo Farinhoto, o pequeno de Caminha que conseguiu convencer a decenas de galegos e portugueses para que coleccionasen as 19 toneladas de tapas e envases de plástico que agora el poderá cambiar por unha man dereita, asegura que tampouco ten palabras. «Son feliz, moi feliz, grazas», repite fronte á desembocadura do Miño, onde chegou o luns o ferri que transportaba as dúas toneladas galegas que completaron a particular visa para un soño colectivo internacional.
-Diogo conseguiu máis de 1.000 quilos por semana.
-É incrible, un milagre. O noso soño era conseguir as toneladas para Nadal e de súpeto... Non se que é o que pasou. Será imposible esquecer o que Galicia está a facer polo meu neno Diogo. Portugueses e galegos colaboran por igual coa cooperativa Dar e Sorrir e esa é unha experiencia gratificante por partida dobre.
-Foi unha experiencia dura e intensa...
-Cada momento ten os seus matices. Agora que xa conseguimos o plástico teño moita máis ansiedade. O tempo para que Diogo teña a súa man vólvese eterno.
-Onte xa se deu outro paso de xigante, ¿non?
-Si, claro. Onte fomos a Matosinhos e Diogo probou a súa prótese estética. Foi incrible ver a cara do meu fillo xogando coa súa man mentres gritaba de alegría pola novidade e repetía: «Forte, son moi forte». Agora toca esperar de novo ata que en tres semanas chegue a prótese mioeléctrica.
-¿E despois?
-Logo terá que facer moita terapia, tres sesións por semana para aprender a usala. A nai de Rodrigo, o primeiro neno luso que conseguiu así a súa man e fundou a cooperativa, é a que o está xestionando. El foi quen nos ensinou que o soño era posible e que a frase «non é un ben de primeira necesidade» coa que a sanidade pública negounos o acceso á prótese non era o final. Eles dicían que Diogo tiña que esperar aos 18 anos de idade, pero entón rexeitaría a prótese.
-Pero a loita segue.
-Diogo poderá ir a clase coa súa nova man e poderá coller o lapis para aprender a escribir. Pero en dous anos ten que gardar outras 36 toneladas de plástico para cambiar a unha prótese con sensibilidade.
Relacionada
La mayor empresa de agua mineral de Andalucía se compromete con el pequeño
«El non fala ben aínda, pero se lle nota unha alegría especial, como a nós». A nai de Diogo Farinhoto, o pequeno de Caminha que conseguiu convencer a decenas de galegos e portugueses para que coleccionasen as 19 toneladas de tapas e envases de plástico que agora el poderá cambiar por unha man dereita, asegura que tampouco ten palabras. «Son feliz, moi feliz, grazas», repite fronte á desembocadura do Miño, onde chegou o luns o ferri que transportaba as dúas toneladas galegas que completaron a particular visa para un soño colectivo internacional.
-Diogo conseguiu máis de 1.000 quilos por semana.
-É incrible, un milagre. O noso soño era conseguir as toneladas para Nadal e de súpeto... Non se que é o que pasou. Será imposible esquecer o que Galicia está a facer polo meu neno Diogo. Portugueses e galegos colaboran por igual coa cooperativa Dar e Sorrir e esa é unha experiencia gratificante por partida dobre.
-Foi unha experiencia dura e intensa...
-Cada momento ten os seus matices. Agora que xa conseguimos o plástico teño moita máis ansiedade. O tempo para que Diogo teña a súa man vólvese eterno.
-Onte xa se deu outro paso de xigante, ¿non?
-Si, claro. Onte fomos a Matosinhos e Diogo probou a súa prótese estética. Foi incrible ver a cara do meu fillo xogando coa súa man mentres gritaba de alegría pola novidade e repetía: «Forte, son moi forte». Agora toca esperar de novo ata que en tres semanas chegue a prótese mioeléctrica.
-¿E despois?
-Logo terá que facer moita terapia, tres sesións por semana para aprender a usala. A nai de Rodrigo, o primeiro neno luso que conseguiu así a súa man e fundou a cooperativa, é a que o está xestionando. El foi quen nos ensinou que o soño era posible e que a frase «non é un ben de primeira necesidade» coa que a sanidade pública negounos o acceso á prótese non era o final. Eles dicían que Diogo tiña que esperar aos 18 anos de idade, pero entón rexeitaría a prótese.
-Pero a loita segue.
-Diogo poderá ir a clase coa súa nova man e poderá coller o lapis para aprender a escribir. Pero en dous anos ten que gardar outras 36 toneladas de plástico para cambiar a unha prótese con sensibilidade.
Relacionada
La mayor empresa de agua mineral de Andalucía se compromete con el pequeño
0 comentarios:
Publicar un comentario