:lvg: | 30/07/2010
Isto ven a que hai escasos días, sen nomear a ninguén, fixemos certa alusión ao persoeiro que encarnou nesta comarca o innovador paradigma do transfuguismo político que, apenas pouco máis tarde, acadou a todo o estado español. Olegario pretendía que a suxestión incitase a alguén de autoridade a testificar de cara á confirmación do caso. E así foi -porque Olegario non cre en casualidades- que menos días despois, en titular e sumario, leuse na Voz de Barbanza: «Antonio González Groveiro, primeiro alcalde democrático de Porto do Son. Auxe e caída dun rexedor camaleónico».
Nada nos cabe que dicir do texto que continuaba. O artigo relataba os avatares políticos do mandatario local durante os primeiros 16 anos da democracia formal que nos envolveu a todos abarcando a toda España. E non obstante, o que nos move é o que a atención se centrase na evolución política do alcalde, ou ben de quen o representara, mediante a fuga camaleónica -ao dicir do informante- de Antonio González Groveiro. Groveiro -dicimos nós- por non pecar de inexactos e así identificalo. Porque o falar, de algún xeito ou de ningún, pero de forma real, tamén depende de que antes poñamos claro de quen queremos falar, máis que o para quen o queiramos, xa que, en torno das dobres ou triplos personalidades causantes, sen analizar o caso, nunca se pode saber se as accións que veñen delas son cuestión de esquizofrenias ou só de puro teatro.
Se imos polo teatro para analizar o caso e falamos da política pasada, que deu lugar á actual, sexa ben desta comarca ou, moito máis, da central, tamén se pode dicir, sen faltar á exactitude, que é certo que o mundo non é o teatro. Pero o teatro está nel dende tempos moi antigos. Aí temos o exemplo grego, onde o teatro resolvía as comedias e as traxedias, que ós cidadáns de entón lles afectaban na vida.
Hoxe, porque aquí chegamos, só nos quedan realmente dous partidos. Un representa a dereita e o outro a esquerda do sistema. Un sistema, polo tanto, para nada democrático, pero que necesita xustificarse como tal diante do pobo, cousa que non podería, se non recorre a representación teatral correspondente. Na escena cada político representa o seu papel do mellor xeito posible (é cuestión profesional). Sobre o escenario, a representación transcorre de modo absolutamente real, pois que se realiza en vivo dentro dun tempo e un espazo. O espectador, o mesmo que é cidadán, entende que o que está vendo é soamente teatro, pero cre no que nel pasa, porque é que así o vive, en canto que mentalmente entra nel no mesmo tempo real do espazo no que transcorre a historia representada. Mais o espectador tamén sabe que, se quere vivir a farsa, debe pagar pola entrada ó prezo que a empresa marque e en vista de que tamén os actores teñen que vivir de algo.
O Groveiro sempre dixo, dende o principio dos tempos do PCG, que se entraba na política (léase na política oficial ou de dereito) soamamente o faría para poder vivir dela. Sábeo ben Olegario, porque foi seu camarada. Así, pois, é que Groveiro non enganou a ninguén con ningún cambio camaleónico. Só que se foi adaptando profesionalmente, como todos os políticos en marcha, segundo foron os tempos. Polo demais, aínda cambiando de pel, peor é non ser por dentro xa nin tan sequera un mesmo, pero seguir co mesmo engano aos demais, mostrando o mesmo pelexo, tal como agora se leva no bando contrario a esoutro no que parou o Groveiro. De aquí o paradigmático.
Mais en canto ao da vía esquizofrénica, o mesmo nos valería para explicar este caso. Pero xa non queda espazo. Non obstante, o que si aseguramos é que ningún camarada de Noia-Porto do Son contou nunca cun carné asinado por Carrillo. Simplemente, porque deses, no PCG, non había. Polo tanto, a nós non nos cabe dúbida de que Groveiro nunca puidera exhibilo polos cafés co mesmo orgullo con que mirase ao do PP coa rúbrica de Fraga.
Nada nos cabe que dicir do texto que continuaba. O artigo relataba os avatares políticos do mandatario local durante os primeiros 16 anos da democracia formal que nos envolveu a todos abarcando a toda España. E non obstante, o que nos move é o que a atención se centrase na evolución política do alcalde, ou ben de quen o representara, mediante a fuga camaleónica -ao dicir do informante- de Antonio González Groveiro. Groveiro -dicimos nós- por non pecar de inexactos e así identificalo. Porque o falar, de algún xeito ou de ningún, pero de forma real, tamén depende de que antes poñamos claro de quen queremos falar, máis que o para quen o queiramos, xa que, en torno das dobres ou triplos personalidades causantes, sen analizar o caso, nunca se pode saber se as accións que veñen delas son cuestión de esquizofrenias ou só de puro teatro.
Se imos polo teatro para analizar o caso e falamos da política pasada, que deu lugar á actual, sexa ben desta comarca ou, moito máis, da central, tamén se pode dicir, sen faltar á exactitude, que é certo que o mundo non é o teatro. Pero o teatro está nel dende tempos moi antigos. Aí temos o exemplo grego, onde o teatro resolvía as comedias e as traxedias, que ós cidadáns de entón lles afectaban na vida.
Hoxe, porque aquí chegamos, só nos quedan realmente dous partidos. Un representa a dereita e o outro a esquerda do sistema. Un sistema, polo tanto, para nada democrático, pero que necesita xustificarse como tal diante do pobo, cousa que non podería, se non recorre a representación teatral correspondente. Na escena cada político representa o seu papel do mellor xeito posible (é cuestión profesional). Sobre o escenario, a representación transcorre de modo absolutamente real, pois que se realiza en vivo dentro dun tempo e un espazo. O espectador, o mesmo que é cidadán, entende que o que está vendo é soamente teatro, pero cre no que nel pasa, porque é que así o vive, en canto que mentalmente entra nel no mesmo tempo real do espazo no que transcorre a historia representada. Mais o espectador tamén sabe que, se quere vivir a farsa, debe pagar pola entrada ó prezo que a empresa marque e en vista de que tamén os actores teñen que vivir de algo.
O Groveiro sempre dixo, dende o principio dos tempos do PCG, que se entraba na política (léase na política oficial ou de dereito) soamamente o faría para poder vivir dela. Sábeo ben Olegario, porque foi seu camarada. Así, pois, é que Groveiro non enganou a ninguén con ningún cambio camaleónico. Só que se foi adaptando profesionalmente, como todos os políticos en marcha, segundo foron os tempos. Polo demais, aínda cambiando de pel, peor é non ser por dentro xa nin tan sequera un mesmo, pero seguir co mesmo engano aos demais, mostrando o mesmo pelexo, tal como agora se leva no bando contrario a esoutro no que parou o Groveiro. De aquí o paradigmático.
Mais en canto ao da vía esquizofrénica, o mesmo nos valería para explicar este caso. Pero xa non queda espazo. Non obstante, o que si aseguramos é que ningún camarada de Noia-Porto do Son contou nunca cun carné asinado por Carrillo. Simplemente, porque deses, no PCG, non había. Polo tanto, a nós non nos cabe dúbida de que Groveiro nunca puidera exhibilo polos cafés co mesmo orgullo con que mirase ao do PP coa rúbrica de Fraga.
0 comentarios:
Publicar un comentario